Hasan icin ilik bulunmasına artık gerek kalmadı!

Hasan icin de ilik aranıyordu, gerek yok artık, kimse zahmet etmesin!

Evet cok üzgünüm, icimi ruhumu biri sikistiriyor sanki kalbime bir ağırlık oturdu, kalkmıyor. Haybeye yazıyorum, giden gitti!!!

Ben cok üzgünüm, neden daha cok çabalamadım, neden çevremdekileri toplayıp hastaneye goturmedim, "o gün bugün" arkadaslar demedim. Neden israr ederken kendimi kotu hissettim? Neden daha cok israr etmekten cekindim? Ben ve belki bir kac kisi daha kan verdik diye elimden geleni yapmismi oldum. Su an çektiğim vicdan azabını okuyan okurum sen beni anlasan ne olacak, anlamasan ne olacak, küçücük Hasan geri gelmeyecek, onun icin yapmadıklarımi telafi etmeyecek.

Siz elinizden geleni yaptınız mı? O kadar üzgünüm ki bu yüzden kızginim arkadaslarıma. NEDEN ihmal ediyorsunuz? NEDEN umursamiyorsunuz? NEDEN kalkıp Eskisehir Devlet Hastanesine gitmiyorsunuz? NEDEN KAN VERMiYORSUNUZ?
Hasan'ı görünce içinizde hicbirsey kıpırdamamış olamaz, bunu biliyorum. Gerisi NEDEN gelmiyor!!!! Belki de ölmeyecekti diye dusunmekten kendimi alamıyorum. Belki hepiniz kan verseydiniz bir umudu olacaktı. Üzerinize fazla mı geldim? Anlayışla karşılayın.. ama ilik bekleyen başka Hasanlar da Ardalar da var. Hissettiğiniz insanı duygunun geçip gitmesine izin vermeyin daha fazla, LÜTFEN.



Yazmanın tadına doyum olmuyor...

Dün İlginç Birsey Oldu

Bir ilkogretim okulunda psikolojik danışman olarak çalışıyorum. Dün odamda veli gorusmesindeyken kapı çaldı. Aralıktan hafifçe basını uzatmış, çıtı pıtı bir genc kiz "pardon sonra geleyim" diyerek kapıyı kapattı. Merak ettim, ne bir veli ne bir ogrenci olabilirdi. Görüşmem bitince içeri davet etmek icin kapiyi actim. Yanında sonradan sınıf arkadaşı olduğunu öğrendiğim temiz yüzlü pırıl pırıl bir genc daha vardı.

Anadolu Üniversitesi Gazetecilik Bölümü son sınıf ogrencisi olan bu iki genç beni ziyarete gelmişlerdi. Hem de taaa buraya. (Okulum Merkez'den ulaşımı zor bir konumda)





Donör olmak konusunda bir haber hazırlayan bu genclerden Müge Bencoşan söze başladı, o konustukca ben nasil sasirdim nasil mutlu oldum anlatamam. Donör olmakla ilgili ne düşündüğümü, insanların neden donör olmadıklarını, donör olunabilmesi icin neler yapılması gerektiğini, Gamze'ye ilik bagisi surecinde neler yasadigimi anlattım onlara. (Ses kaydina her ne kadar ogrenciligimden alışkın olsam da bu sefer doğru seyleri söyleyebilme kaygısından gerilmedim degil)

Bu neden onemli benim icin biliyor musunuz?
Onlar cok genç, birakin o yasları, ben bundan bir yıl oncesinde bile bu bilinçte değildim. Bu soruları sormak aklıma hayalime gelmezdi.

Yoneticilerdeki ihmalin, sistemdeki tum eksikliklerin üzerine siz iki genç iyi ki odama geldiniz, bana umut getirdiniz, duyarliliginizla beni en cok siz sevindirdiniz.

Hersey daha guzel olacak:)

Sevgilerimle



Yazmanın tadına doyum olmuyor...